Author : meiberry (https://www.fanfiction.net/s/12852677/1/Second-Year-Valentine-s-Day)
"ไม่เอา ผมไม่กิน มันทำให้ผมง่วง แถมรสชาติก็อย่างกะสบู่"
เสียงอู้อี้ของยูกิโนะดังจากใต้ที่คลุม ท่อสายน้ำเกลือโยงระยางออกมาจากก้อนผ้าห่มบนเตียงพยาบาล
ชูสุเกะถอนหายใจให้กับความดื้อด้านของน้องชายตัวเอง โชคดีที่เขามาพร้อมกับเจ้าสิ่งนี้ "ยูกิโนะ คุณคิโชวอินเขียนจดหมายมาให้แน่ะ"
ก้อนผ้าห่มชะงักและหัวของยูกิโนะก็โผล่ออกมาจากการปกคลุมนั่น ดวงตาบ้องเแบ๊วจ้องมองยังเอ็นโจด้วยความประหลาดใจ "....คุณพี่เรย์กะเหรอ ?"
ชูสุเกะยื่นซองจดหมายเล็ก ๆ สีชมพูซึ่งเขียน "ยูกิโนะคุง" อย่างบรรจงที่ตรงกลาง ยูกิโนะยื่นตัวรับมันพอดีกับที่ชูสุเกะชักมือกลับไปด้วยรอยยิ้มสุภาพ
"...." ยูกิโนะดื่มยาอย่างเชื่อฟังอย่างสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อเห็นเขาดื่มเสร็จแล้ว ชูสุเกะลูบศีรษะของเขาและยื่นแก้วน้ำพร้อมลูกกวาดให้เพื่อลบความขมของยาหลังจากทาน ยูกิโนะโยนลูกกวาดเข้าปากตัวเองด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกข้างก็ยื่นออกอย่างกระตือรือร้น มองขึ้นยังชูสุเกะด้วยความคาดหวัง ชูสุเกะส่งจดหมายให้กับเขาและมองดูน้องชายเปิดมันอย่างตั้งอกตั้งใจ
ตั้งแต่เริ่มต้น ชูสุเกะค่อนข้างประหลาดใจที่เห็นเขาเข้ากันได้ดีกับเด็กผู้หญิงที่โตกว่า ตามปกติแล้ว ยูกิโนะไม่ได้เป็นเด็กดีนักหรอก เขาเป็นเด็กที่ฉลาดมากจริง ๆ สำหรับในวัยของเขา และเด็กผู้หญิงโตกว่าหลายคนก็ติดกับดักด้วยความอ่อนโยน, ไร้พิษภัยเบื้องหน้าเพียงเพื่อจะโดนฉีกและหยามหน้าชนิดที่เกินกว่าจะซ่อมแซม แต่เร็ว ๆ มานี้ ชูสุเกะค้นพบว่าเมื่อกับคิโชวอินแล้ว ยูกิโนะดูจะทำท่าทีเหมือนกับเขาเสียเหลือเกิน
ชูสุเกะเห็นได้เลยว่าทำไม คิโชวอินชัดเจนเลยว่าไม่มีเจตนาแอบแฝงเวลาที่คุยกับยูกิโนะ เด็กผู้หญิงโต ๆ มักเห็นยูกิโนะเป็นทางผ่านให้บรรลุเป้าหมาย ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ชัดเจนเลยว่าพยายามที่จะใช้น้องชายเพื่อให้ได้พี่ชายมา แต่พอเป็นคิโชวอินแล้ว.... ไม่ว่าอะไรก็ตามแต่ มันเหมือนว่าการกระทำของเธอกับสองพี่น้องนี้จะสวนทางไปเลย ในสิบปีที่ได้รู้จักเธอ เป็นครั้งแรกเลยจริง ๆ ที่คิโชวอินเริ่มสนทนาตัว-ตัวกับชูสุเกะกินเวลาเกินกว่าหนึ่งนาที ด้วยเหตุจากยูกิโนะ มันเป็นประสบการณ์ความต่ำต้อยที่เลวร้ายนัก ยูกิโนะทนกับสิ่งพวกนั้นมามากแล้วในไม่กี่ปีที่ผ่านมา
ไม่ว่าจะในกรณีไหน ไม่ว่าเขาจะนิสัยเสียเท่าไรกับคนอื่น ๆ แต่ท้ายที่สุด ยูกิโนะก็ยังคงเป็นเด็กอยู่จริง ๆ และชูสุเกะก็พอใจแล้วที่เขาจะสามารถทำตัวเป็นแค่เด็กน้อยธรรมดาน่ารักกับใครสักคนได้ ถึงแม้ว่าเด็กหญิงคนนั้นจะชัดเจนว่าไม่มีชูสุเกะอยู่ในสายตาของเธอเลยก็ตาม
เขาจ้องมองอย่างสงบสุขยังดวงตาของน้องชายที่เบิกบานจับจ้องจดหมาย
"คุณคิโชวอินใส่ใจยูกิโนะมากเลยนะ"
ยูกิโนะเหลือบมองยังเขา "อะไรฮะ ? ท่านพี่อิจฉาเหรอ ?" และจากนั้นเขาก็อ่านจดหมายของตัวเองต่อ
"แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้เชียวนะว่าท่านพี่บอกคุณพี่เรย์กะให้เขียนเจ้านี่เพื่อให้ผมทำตัวเชื่อง ๆ ในโรงพยาบาลน่ะ"
ชูสุเกะยิ้มแหย เมื่อเขาบอกได้ว่ายูกิโนะอ่านจดหมายจบแล้ว เขากล่าวต่อ "ก็นะ ยูกิโนะดูจะชอบคุณคิโชวอินมากนี่ พี่คิดว่าบางทียูกิโนะคงจะฟังถ้าหากว่าเธอบอกด้วยตัวเองน่ะ"
ยูกิโนะยิ้มอย่างมีความสุขจากการอ่านจดหมายของคิโชวอินจบ "ฮะ ผมชอบ คุณพี่เรย์กะใจดี แล้วก็ไม่ได้เสแสร้งด้วย ท่านพี่อยากอ่านมั้ยฮะ ? ผมให้อ่านได้นะ ก็พี่เป็นคนขอให้เธอเขียนมาให้ผมนี่นา ผมเข้าห้องน้ำล่ะ"
ยูกิโนะยื่นจดหมายให้กับชูสุเกะขณะที่เขาปีนออกมาจากเตียงและจับเสาน้ำเกลือเข็นไปยังห้องน้ำภายในห้อง
ชูสุเกะกะพริบตาปริบยังจดหมายในมือของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้ขออ่านก็เถอะ แต่เขาก็ค่อนข้างจะข้องใจจริง ๆ ว่าเธอบอกอะไรไว้ที่ทำให้ยูกิโนะเริงร่าขึ้นมาได้น่ะ ?
จดหมายไม่ได้ยาวมานัก และมันก็ปราณีตลงตัวกับกระดาษลายนกน้อยและเถาวัลย์น่ารัก
ยูกิโนะคุง
ท่านเอ็นโจบอกกับพี่ว่ายูกิโนะเข้าแอดมิทที่โรงพยาบาลน่ะจ้ะ พี่เป็นห่วงสุขภาพของยูกิโนะนะจ๊ะ ครอบครัวของยูกิโนะคงจะเป็นห่วงยิ่งกว่าพี่ไปอีก พี่หวังว่าเราจะดูแลสุขภาพของตัวเองให้มาก ๆ นะจ๊ะ เพราะว่ามีคนอีกเยอะแยะเลยที่ใส่ใจยูกิโนะคุง และพวกเราก็อยากจะให้ยูกิโนะคุงกลับมาแข็งแรงอีกครั้งเร็ว ๆ เพราะแบบนั้นแหละ พี่หวังว่ายูกิโนะคุงจะเชื่อฟังคุณหมอนะจะได้ออกจากโรงพยาบาลไว ๆ พี่รู้จ้ะว่าบางครั้งมันก็ยากที่ต้องทำอะไรที่เราไม่ชอบน่ะ แต่ว่าผู้เชี่ยวชาญเขาก็มีเหตุผลในคำแนะนำของพวกเขาอยู่นะ
เร็ว ๆ มานี้พี่เรียนทำขนมกับเพื่อนล่ะจ้ะ เอาตามตรงเลยนะ ทักษะการทำขนมของพี่น่ะตามหลังการทำอาหารไกลโขเลย พี่คิดว่าพี่รู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไรบ้างตอนที่พี่พยายามจะสร้างสรรค์เมนูใหม่ ๆ จากไอเดียของตัวเอง แต่ว่าจริง ๆ แล้ว เพื่อนของพี่บอกว่า ข้อผิดพลาดหลักในการทำขนมก็คือการไม่ทำตามสูตรนั่นแหละ นี่มันแตกต่างจากการทำอาหารที่การไม่ทำตามสูตรไม่ใช่เรื่องใหญ่ไปเลย พอพี่รับฟังเพื่อนของพี่ ขนมที่พี่ทำออกมาก็อร่อยยิ่งกว่าอะไรก็ตามที่พี่เคยทำในชีวิตเลยล่ะ ! พี่เพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนนั้นแหละว่า อ้า นี่สินะ คือความแตกต่างระหว่างคนธรรมดากับผู้เชี่ยวชาญน่ะ ก็แบบนั้นแหละจ้ะ พี่หวังว่ายูกิโนะจะเข้าใจที่ต้องตั้งใจฟังผู้เชี่ยวชาญอย่างเช่น คุณหมอไว้นะจ๊ะ
พอยูกิโนะคุงกลับมา จะได้เจอหน้าเพื่อน ๆ และพี่ในสโมสรเปอติต์อีกครั้งไงล่ะ
ขอให้หายไว ๆ นะจ๊ะ
คิโชวอิน เรย์กะ
เวลาเดียวกับที่ยูกิโนะกลับมาจากห้องน้ำ ชูสุเกะก็อ่านจดหมายจบพอดีและวางมันไว้บนถาดใกล้กับปลายเตียงของยูกิโนะ
"แล้ว คิดยังไงกับจดหมายของคุณคิโชวอินล่ะ ? จะเชื่อฟังพี่เขามั้ยที่บอกให้เชื่อฟังคำแนะนำของหมอน่ะ ?"
"คิดว่านะ" ยูกิโนะนั่งลงที่ปลายเตียงและหยิบจดหมายขึ้นมาอีกครั้ง พับมันและเก็บกลับลงในซองก่อนที่จะพลิกตัวขึ้นเตียง ดึงเอาผ้าคลุมตัวเอง "วิธีที่คุณพี่เรย์กะบอกให้ผมเชื่อฟังคุณหมอ มันน่าหงุดหงิดน้อยกว่าเวลาที่พี่บอกอีกนี่นา"
ชูสุเกะช่วยห่มผ้าให้กับยูกิโนะ
"ผมสงสัยจังว่าทำไมคุณพี่เรย์กะถึงเรียนทำขนม" ยูกิโนะมองชูสุเกะ ดวงตาเบิกกว้าง "วันวาเลนไทน์ใกล้มาถึงแล้วนี่ฮะ ? อยากรู้จังเลยน้าว่าคุณพี่เรย์กะจะทำอะไร..."
"ฮืมม ไม่รู้สิ"
"ผมสงสัยจังถ้าหากว่าคุณพี่ทำอะไรสักอย่างให้กับคนที่ชอบ...."
"ฮืมม ไม่รู้สิ"
ดวงตาของยูกิโนะเบิกกว้างราวกับลูกแก้วหินอ่อนสีดำจับจ้องยังชูสุเกะ
"ท่านพี่ไม่สงสัยบ้างเหรอฮะ ? นี่ ๆ ท่านพี่ได้ขนมอะไรบ้างจากคุณพี่เรย์กะในวันวาเลนไทน์น่ะฮะ ?"
"จริง ๆ แล้ว พี่ไม่เคยได้อะไรจากคุณคิโชวอินในวันวาเลนไทน์เลยน่ะ"
"เอ๋——!!!!"
ชูสุเกะคิดถึงเรื่องที่ว่าตลอดสิบปีตั้งแต่เขารู้จักคิโชวอิน เรย์กะมา เธอไม่เคยให้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์กับใครเลยทั้งนั้น ปีแแล้วปีเล่า ทั้งโรงเรียนต่างก็ซ่อนเร้นความกังขาว่าใครกันหนอที่จะทำให้เจ้าแม่กาลีแห่งซุยรันต้องใจ และปีแล้วปีเล่า คำตอบที่ไร้ความร้อนแรงก็คือ.... ไม่มีเลย
คิโชวอิน เรย์กะไม่เคยมอบช็อกโกแลตวาเลนไทน์ให้ใครในซุยรันเลย เขาและมาซายะก็ไม่ยกเว้น
อ้า เดี๋ยวนะ นั่นก็ไม่ถูกหรอก ปีที่แล้วเธอให้ช็อกโกแลตตามมารยาทกับประธานนักเรียนอยู่น่ะ ความจริงก็คือเป็นชูสุเกะนั่นแหละที่ชี้ประเด็นนี้ให้กับมาซายะ... ถึงแม้ว่าเธอจะทำแบบลับ ๆ แต่สำหรับการที่คิโชวอิน เรย์กะมอบช็อกโกแลตให้ผู้ชายในซุยรันนี่ไม่ใช่เล็กน้อยอยู่แล้ว เพราะว่าเธอทำมันแบบค่อนข้างจะแอบ ๆ ข่าวลือเลยไม่ได้แพร่ไปมากนัก แต่ว่าเรื่องความลับนี้ก็มักจะเล็ดรอดได้เสมอ ชูสุเกะได้ยินเกี่ยวกับมันจากแหล่งข่าวชั้นล่างมากมาย
นึกย้อนกลับไปแล้ว เขาก็ยังจำได้ว่าเธอดูคล้ายจะตกหลุมรักประธานนักเรียนคนเดียวกันตอนที่อยู่ชั้นมัธยมต้น แต่ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นในตลอดปีเหล่านั้น ด้วยการที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง จะเป็นอะไรไปอื่นได้ นอกเสียจากรักไม่สมหวังกันล่ะ ? เขาบอกใบ้เรื่องมิตรภาพของความคล้ายคลึงกันนี้กับมาซายะด้วยหวังว่าจะจุดประกายให้เขาขับเคลื่อนชีวิตของตัวเอง รักที่ไม่สมหวังไม่ใช่จุดจบของโลกหรอกนะ ดูอย่างคุณคิโชวอินซิ
ใครจะไปนึกว่าสิ่งทั้งหมดนี้จะประสบความสำเร็จอย่างงดงามจนกระทั่งวันจบการศึกษา โทโมเอะ เซ็นจุมีแฟนสาวอยู่แล้ว ! และเขายังเรียกคิโชวอิน เรย์กะว่าน้องต่อหน้าทุกคน มาซายะประทับใจในความเข้มแข็งของคิโชวอินมากนัก ชูสุเกะรู้สึกอย่างกับว่ากำลังมองมาซายะดูหนังโรแมนซ์อยู่อย่างไรอย่างนั้นแหละ นอกเหนือไปจากเวลาทั้งหมดที่เขาใช้ประโยชน์จากคิโชวอิน ชูสุเกะรู้สึกภูมิใจที่สุดที่วิถีทางลงเอยเสียที การเป็นพยานได้เห็นวิธีที่คิโชวอิน "รับมือ" กับ "การปฏิเสธในที่สาธารณะ" ของประธานนักเรียน เป็นแรงบันดาลให้มาซายะและดึงเขากลับมาจากความสิ้นหวังได้อย่างหมดสิ้น เขาฟื้นตัวเองจากคำปฏิเสธของยูริเอะได้อย่างสมบูรณ์หลังจากนั้น
ดวงตากลมของยูกิโนะคล้ายจะเปล่งประกายด้วยความใคร่รู้ ขณะที่เขามองขึ้นไปยังชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งอยู่ข้างเตียง
"ว้าว ถึงแม้ท่านพี่ดูเหมือนจะได้ช็อกโกแลตจากสาวโสดทุกคนที่รู้จัก แต่จริง ๆ ก็ยังมีคนนึงไม่เคยให้ช็อกโกแลตท่านด้วย... ไม่สักกะอันเดียว ! เห~..."
ยูกิโนะไม่ได้ดูจะเห็นใจเลยสักนิดด้วยมุมปากของเขาที่กริ่มยกขึ้น
"นั่นทำให้ผมนึกขึ้นมาได้... ตอนที่เจอกันครั้งแรก แล้วผมแนะนำตัวเอง คุณพี่เรย์กะทำหน้าตา 'แว๊ก !' ตอนที่ได้ยินชื่อของผมด้วยล่ะ อย่างกับรู้สึกแย่ที่ได้ยินว่าพี่ชายของผมคือท่านพี่งั้นแหละ... ผมเคยคิดนะว่าบางทีเธอคงจะเกลียดท่านพี่ล่ะ !"
"ฮืมม พี่หวังว่าคุณคิโชวอินจะไม่ได้เกลียดพี่นะ แต่ถ้าเธอเกลียดพี่ก็โชคร้ายจริง ๆ"
"ม่าย ๆ ผมไม่คิดว่าคุณพี่เรย์กะเกลียดท่านพี่หรอกนะฮะ ! เธอคงจะไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับท่านเลยสักแอะต่างหากล่ะ"
"...." สีหน้าของชูสุเกะยังคงสงบขณะที่เขาเงียบเสียง
ยูกิโนะมองใบหน้าของเขาและพลันหัวเราะคิกคัก ชูสุเกะร่วมด้วยการขบขันเล็กน้อย ในเวลาชั่วครู่นั้น พวกเขาก็หัวเราะด้วยกัน
"อะฮ่าฮ่าฮ่า...."
"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...."
"...."
"...."
ยูกิโนะพลิกตัวกลับที่เตียง "อย่ากังวลเลยนะฮะท่านพี่ บางทีสักวันนึง คุณพี่เรย์กะคงจะระลึกและให้ช็อกโกแลตท่านพี่ด้วยล่ะนะ"
"...."
"โอ๊ะ จริงสิ ท่านพี่ หาอะไรสักอย่างผมเขียนหน่อยได้มั้ยฮะ ? ผมอยากจะเขียนตอบคุณพี่เรย์กะอะ"
"...ได้ เดี๋ยวพี่ไปหากระดาษมาให้"
เช้าวันถัดมา ชูสุเกะขอบคุณคิโชวอินสำหรับจดหมายที่ให้กับยูกิโนะ เธอดูจะมีความสุขจริง ๆ ที่มันเป็นประโยชน์ ช่าย มันเป็นประโยชน์จริง ๆ เธอค่อนข้างจะถ่อมตนหรอกน่ะ
"ยูกิโนะบอกว่าสนุกที่ได้อ่านเรื่องการทำขนมนะ"
"ฉันนึกออกแต่เรื่องที่ไม่ได้สลักสำคัญน่ะค่ะ... แหม..."
ฮืม งั้นเหรอ ชูสุเกะมักจะได้ยินคำปุบปับนี้เมื่อใดก็ตามที่คล้ายกับคิโชวอินพยายามจะรวบรัดบทสนทนาและเผ่นแน่บ ตามปกติแล้วเขามักจะปล่อยเธอไป แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่รู้สึกอยากให้เป็นในครั้งนี้ คำพูดของยูกิโนะเมื่อวานนี้ยังอยู่ในความคิดของเขา ฟื้นคืนความคั่งค้างคาใจแต่อดีต
"ที่ว่าทำขนมนี่ สำหรับวันวาเลนไทน์หรือเปล่านะ..."
"แหม..." เขามองดวงตาของคิโชวอินที่มองลง แก้มของเธอแดงระเรื่อเล็กน้อย เขาจินตนาการได้เลยว่าแก้มของเธอคงจะอุ่นพอที่จะแตะต้องแล้วตอนนี้ "ค่ะ...."
"หือ"
คงจะเป็นการโกหกหากจะบอกว่าเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ช็อกโกแลตจากคิโชวอิน เรย์กะสักนิด ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากได้ช็อกโกแลตจากเธอหรืออะไรก็ตามทั้งนั้นหรอกน่ะ ความจริงก็คือความคิดที่ว่าการกินขนมทำมือของคิโชวอิน เรย์กะคล้ายกับจะเป็นอะไรบางอย่างที่เปิดพิภพเหนือจินตนาการและเป็นการเสาะหาเรื่องเขย่าขวัญสั่นประสาททางเคมีที่สุดแสนจะอันตรายทีเดียว ถึงแม้ว่า ช็อกโกแลตของเรย์กะจะกินได้หรือไม่ก็ตาม แต่ชูสุเกะก็ไม่ได้อยากจะกินมันอยู่แล้ว เพราะเขาไม่ชอบกินของหวาน แต่ว่า...
....เขาก็ยังหวังว่าจะได้มัน
มันเป็นเรื่องของตรรกะ ถ้าเด็กผู้หญิงรู้จักเอ็นโจ ชูสุเกะ เธอก็จะให้ช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์กับเขา (เช่นเดียวกับมาซายะ) สามในห้าเป็นช็อกโกแลตบอกรัก นั่นเป็นกฎ เขารู้ดีว่ามันเป็นกฎที่พิเศษและไม่เหมือนใครอย่างมาก ไม่ใช่ว่าเด็กผู้ชายทุกคนในโลกจะได้รับอภิสิทธิ์พิเศษไร้สาระด้วยการได้รับช็อกโกแลตและขนมกองโตเป็นภูเขาจากเด็กหญิงทุกคนที่เขารู้จักสักหน่อย แต่ว่านั่นเป็นประสบการณ์ของเขา
ในความสอดคล้องกับประสบการณ์ชีวิตของเขา มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะคาดหวังว่าจะได้รับช็อกโกแลตจากเด็กหญิงที่เขารู้จัก ในเมื่อเขาได้รับช็อกโกแลตมาจากเด็กหญิงทุกคนที่เขารู้จัก โดยไม่มีข้อยกเว้น
ยกเว้นก็แต่คนหนึ่ง
และทุก ๆ ปี มันก็ไม่ยากที่จะสังเกตเห็นด้วย เธอไม่ได้ไม่โดดเด่นเสียเมื่อไหร่ เวลาที่คิโชวอิน เรย์กะเดินตามโถงทางเดิน ทุกคนต่างก็สังเกตเห็น ไม่มีใครที่มีหน้าตาหรือถ่วงท่าการเดินแบบนั้น และไม่ว่าจะเป็นน้ำหอมหรือโลชั่นอะไรก็ตามที่เธอมักจะใช้ก็เป็นคล้ายกับลายเซ็นประจำตัวที่จรุงกลิ่นเนื้อตัวเธอที่ใดก็ตามที่เดินเหิน
เติบโต เมื่อใดก็ตามที่เขามีเวลาที่ยากจะเข้าใจว่ามันเรื่องใหญ่โตอะไรกันหนักหนาตอนที่เขาและมาซายะเดินเข้าห้อง เขาจะมองไปยังคิโชวอิน เรย์กะและระลึกได้ โอ้ นั่นคงจะเป็นผลอย่างเดียวกับที่พวกเขามีสิน่ะ
ปกติแล้ว ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะสังเกตเห็นว่าในวันวาเลนไทน์ คิโชวอิน เรย์กะไม่ได้เคยแลมาทางเขาเลยสักนิด
ทุก ๆ ปี โดยไม่ผิดพลาด นี่เป็นช็อกโกแลตเพียงหนึ่งเดียวที่เขาสังเกตเห็นและไม่เคยได้รับ
คิโชวอิน เรย์กะหมายมั่นจะทำขนมสำหรับวันวาเลนไทน์ปีนี้แล้ว และขณะที่ชูสุเกะมองแก้มแดงของเธอ เขาดูไม่คล้ายจะยั้งตัวจากการกล่าวคำพูดต่อมา
"ลิสต์รายชื่อคนที่จะให้ช็อกโกแลตไว้หรือยังล่ะ ?"
"เอ๋ ?"
ชูสุเกะกลั้นสีหน้าสงบของตัวเองไว้เช่นปกติ หืม มันไม่ใช่วิธีการฉลาดที่จะถามออกไปที่สุดเลยแฮะ แต่มันหลุดออกมาก่อนที่เขาจะทันคิด หวังแค่ว่าเธอจะไม่คิดว่ามันเป็นคำถามว่าจะให้ช็อกโกแลตใครที่ห่วยแตกมากหรอกนะ
"คือว่า คิดว่ายูกิโนะคงแอบคาดหวังช็อกโกแลตจากคุณคิโชวอินอยู่น่ะ" เขาเพิ่มเติมอย่างไม่ใส่ใจ
"เอ๋ ? จริงเหรอคะ ?!"
ด้วยดวงตาของเธอที่เปล่งประกาย ชูสุเกะถอนหายใจในใจ ใช่เลย ยูกิโนะเป็นประโยชน์ที่สุดแล้วเมื่อใช้กับคิโชวอิน มันอย่างกับว่าแค่เขาพูดถึงชื่อนั้นขึ้นมา คิโชวอินก็จะกลายเป็นใจอ่อนและไขว้เขวไปได้
"เจ้าตัวไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ หรอก ผมคิดว่าคงจะเป็นแบบนั้นน่ะ ตอนที่เขาอ่านจดหมายของคุณก็เอาแต่พูดอย่าง ทำขนมงั้นเหรอ ? อยากรู้จังว่าทำขนมอะไรกันน้า... ยังไงเวลาที่ใครสักคนทำขนมกับในช่วงนี้ของปี มันก็เป็นธรรมดาที่จะนึกถึงวันวาเลนไทน์อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ?"
ชูสุเกะมองดวงตาของคิโชวอินที่หล่อเลี้ยงด้วยความใสซื่อ ขณะที่คิดเกี่ยวกับมันอย่างระมัดระวัง
"ไม่ได้เกี่ยวกับวันวาเลนไทน์หรอกค่ะ มันก็แค่ฉันเรียนทำขนมจากคนที่มีงานอดิเรกทำขนมอยู่แล้วน่ะค่ะ...."
เธอไม่ได้โกหก แล้ว.... เธอจะยังมอบอะไรสักอย่างสำหรับวาเลนไทน์ปีนี้มั้ยนะ ? หรือว่าไม่....?
"....แต่ฉันก็อยากจะให้ช็อกโกแลตยูกิโนะคุงเหมือนกันนะคะ ยินดีมากเลยล่ะค่ะถ้าเจ้าตัวอยากได้ ฉันไม่ได้ทำขนมเก่งสักเท่าไหร่ ดังนั้นก็เลยทำแบบทำมือให้แค่ในครอบครัวน่ะค่ะ...."
ความจำเกี่ยวกับข่าวลือวาบเข้ามาในความคิดของชูสุเกะ บางอย่างเกี่ยวกับอาหารเป็นพิษและโยเกิร์ตทำมือ เขากะพริบตาเชื่องช้าและดึงตัวเองกลับมาขณะที่คิโชวอินยังพูดต่อ
"อืม... พอคิดว่าช็อกโกแลตอะไรที่น่าจะเหมาะกับยูกิโนะคุง ฉันว่าน่าจะให้เป็นไวท์ช็อกโกแลตน่ารัก ๆ เนอะ"
และ... ก็นั่นแหละ ชูสุเกะบอกได้เลยว่าบางทีทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอแบ่งปันในหัวข้อช็อกโกแลตวาเลนไทน์กับเขานั้นหมดสิ้นแล้ว เธอเพียงคิดเกี่ยวกับเรื่องของน้องชายของเขาแล้วในตอนนี้ เขาค่อย ๆ กะพริบตาด้วยรอยยิ้มสุภาพและมีเสน่ห์ที่ค้างแข็งบนใบหน้า ตัดบทการรำพึงของเธอถึงน้องชายของเขา
"ขอบคุณนะครับ แบบนี้ยูกิโนะก็คงไม่ต้องหวังเก้อแล้ว เขาจะได้ตามที่คาดหวังไว้แน่นอนล่ะ"
คิโชวอิน เรย์กะ พลาดรอยยิ้มขื่นของชูสุเกะขณะที่เขากล่าวต่อ "ถึงยังไง การยิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งช็อกมากเท่านั้นนะ ถ้ามันไม่เกิดขึ้นเลยน่ะ ผู้ชายค่อนข้างจะหดหู่กับเรื่องแบบนี้อยู่นะ"
เธอมองเขา หัวเราะเสียงหวานอย่างกับเขาพูดเรื่องตลกนักหนา "ฮุฮุฮุ กับท่านเอ็นโจที่ได้รับช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์กองโตทุกปี ก็มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรือคะ ?"
"ฮืม ยังไงกันน้า"
และราวกับจะยืนยันความคิดเห็นของเธอถึงความเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้จักความผิดหวังในการคาดหวังช็อกโกแลตวาเลนไทน์และไม่เคยได้รับมัน.... เอ็นโจ ชูสุเกะเพียงยิ้มอย่างปลอดโปร่ง